Kuala Lumpur & 1ste deel Borneo

4 - 8 april :

Kuala Lumpur! Zoals eerder gezegd in ons vorig blogverslag bestaat Kuala Lumpur vooral uit heel veel shopping malls! Al bij al hebben we ons weeral eens goed kunnen beheersen. Vooral omdat we weten dat alles wat we kopen, we nog 2 maanden moeten meesleuren :) Hoe dan ook .. het was leuk om rond te slenteren in de malls!

In K.L. blijkt er elke dag wel iets speciaal te doen. Zo waren wij er toevallig toen de F1 bijna van start ging gaan en zagen we Michael Schumacher en Nico Rosberg een signeersessie geven in the Petronas Twin Towers. Een dag later konden we een fashion show volgen in een andere shopping mall. Leuke extraatjes die we graag meepikken!

Buiten rondslenteren gingen we ook 2 maal naar de cinema en zagen de premiere van RIO (van de makers van Ice Age). We brachten ook een bezoekje aan de KL Tower, die met zijn 421m de 4de hoogste toren ter wereld is. We konden er genieten van een prachtig uitzicht over de hele stad! 

Daarnaast gingen we de prachtige onderwaterwereld bekijken in het aquarium op de benedenverdieping van de Petrona Towers. Terwijl we in een tunnel stonden, zwommen de haaien, turtles, roggen en vele andere vissen boven ons hoofd voorbij … zalig om te zien!

Natuurlijk konden we K.L. niet afsluiten zonder een ritje te maken op de rollercoaster die over de winkels in één van de grote malls scheurt, SUPER!

Hier nog een paar sfeerbeelden van K.L.

9 - 10 april :

De 9de vlogen we met Air Asia van K.L. naar Kota Kinabalu in Borneo. Eens aangekomen namen we de bus richting stad. Helaas valt er in Kota Kinabalu zelf niet veel te doen, maar het is de uitvalsbasis voor de Mount Kinabalu. We besloten nog een dagje vrijaf te nemen, want de volgende 2 dagen stond de beklimming van de Mt Kinabalu op het programma!!

11 - 12 april :

Beklimming van de Mount Kinabalu! Dit is de hoogste berg in Z-O Azië (4095m). 

De wekker ging veel te vroeg af. Met slaperige oogjes gingen we richting busstation waar we een minivan moesten nemen naar de headquarter van het Kinabalu Park. Eens ingecheckt waren we volledig klaar om de 2 dagen zware beklimming aan te gaan. Elke beklimmer moet verplicht begeleid worden door een gids, aangezien het bij regenweer nogal gevaarlijk kan zijn. Natuurlijk zou Azië Azië niet meer zijn, als opeens alle gidsen al vertrokken waren. Daar stonden we dan… Er werd ons echter wel beloofd dat we voor het 2de deel van de beklimming wel een gids zouden toegewezen krijgen. Samen met een andere Zweedse jongen (die ook zonder gids zat) vertrokken we voor de eerste 6km van de beklimming. De eerste km's gingen zeer vlot en dachten we dat dit een makkie zou worden. Halfweg begon het helaas hevig te regenen en ook de duizenden trappen/rotsen die we op moesten maakten het verschrikkelijk lastig. 

We telden de meters of tot we eindelijk toekwamen in het bergdorpje, waar we de nacht zouden doorbrengen. Na een goed avondmaal kropen we om 19u al in bed, want om 2u 's nachts moesten we al opstaan om het 2de deel aan te vatten…

Na een vroeg ontbijt vertrokken we om 3u in de pikkedonker richting top. En ja … het onverwachte is gebeurd … er stond een gids op ons te wachten! Van het dorp tot de top was het maar 2,7km, maar het was ongelooflijk stijl. Op sommige plaatsten moesten we ons letterlijk naar boven trekken aan een touw. Ik had helaas wat last van hoogteziekte (duizelig, slap, kotsgevoel) terwijl Anne bijna naar boven aan het lopen was :) Met veel stops tussendoor hielden we er toch nog een goed tempo op aan en staken we de vele andere beklimmers genadeloos voorbij. Een berg beklimmen in de donker is echt een aparte ervaring. Het was afzien onder een prachtige sterrenhemel! Na een goede 2u wandelen begon het al wat te schemeren waardoor we de mooie silhouetten van de bergen om ons heen zagen. Toen we eindelijk de schemering van de top in zicht kregen, gaf het een extra boost en klommen we zo snel mogelijk omhoog. We bereikten de top om 5u30. 

Na het zweten tijdens de inspanning was het bevriezen op de top. De koude en de stevige wind maakten het er niet bepaald aangenaam. Na een half uurtje wachten kwam de zon op en werden we beloond met een prachtig uitzicht over het gebergte…we genoten met volle teugen! Het afzien was zeker de moeite waard en we waren dan ook heel trots op onze prestatie! 

Door de koude besloten we al snel onze terugtocht te starten. Helaas was er net zoals in het naar boven komen geen lift ter beschikking, dus was het stappen geblazen :) De afdaling was ZALIG! Toen zagen we pas welke weg we 's nachts hadden afgelegd en hoe mooi het wel was. Op sommige plaatsten was het zelf zo stijl dat we niet konden geloven dat we via dezelfde weg omhoog waren gegaan. De hoogteziekte was gelukkig al terug onder controle waardoor alles zoveel beter ging! Na een 1,5u afdalen kwamen we terug aan in het dorp waar we opnieuw mochten aanschuiven voor een 2de ontbijt.

Om 10u begonnen we het laatste gedeelte van onze afdaling .. nog 6km te gaan! In een heel hoog tempo vlogen we naar beneden alsof het niets was. Km na km kwamen we dichter bij het einde. Door de lange afdaling en de vele trappen die we die dag al te verduren kregen werd het steeds lastiger. De benen begonnen te knikken en de knieën deden steeds meer pijn. De laatste 2km was het voor Anne hierdoor erg afzien en we waren dan ook super blij eindelijk terug aan de voet van de berg te staan!! Moe, maar heel trots namen we ons certificaat in handen!

Dezelfde dag namen we nog de bus richting Sandakan. Een 5u durende busrit die er eigenlijk een beetje teveel aan was, maar we spaarden hierdoor wel een dagje uit! Eens een guesthouse gevonden ploften we neer voor een deugddoende nachtrust!

13 april :

Een ander hoogtepunt in Maleisisch Borneo is het rehabilisatie-centrum voor orang-oetans. Door de vele palmboomplantages is er steeds minder regenwoud. Dus minder plaats voor de apen om te overleven. Als het zo doorgaat kunnen de orang-oetans binnen dit en tien jaar uitgestorven zijn. Het centrum doet er dus alles aan om wees aapjes of de apen die teruggevonden worden aan de rand van het regenwoud in leven te houden. Aan de hand van training (leren klimmen, eten vinden, …) krijgen ze hun natuurinstincten terug. Zo zijn ze na enkele jaren klaar om terug het regenwoud ingestuurd te worden.. waar ze behoren!

Toeristen zijn enkel toegelaten op een klein stukje van het centrum. Je kan de orang-oetans 2 x per dag zien terwijl ze eten krijgen op een platform in de jungle. Je moet natuurlijk geluk hebben want ze komen op vrijwillige basis en meestal enkel de kleintjes.  

Doordat we daar een hele dag gebleven zijn hebben we veel kans gehad om ze van dichtbij te zien. Twee aapjes kwamen zelf uit de jungle tot aan het restaurant, op zoek naar iets eetbaars. Wij zijn ze natuurlijk gevolgd en tot onze verbazing was er eentje totaal niet verlegen en gaf hij ons graag een hand! Het is waarschijnlijk niet de bedoeling dat de toeristen in direct contact komen met de apen, maar als er zo een aapje met zijn schattige ogen jou een hand wil geven, kan je dat natuurlijk niet weerstaan. Het was alleszins een super belevenis! 

Tijdens het tweede voedermoment kwam er zelf een grote orang-oetan op een halve meter van ons zitten. Het leek wel of hij poseerde voor al de camera's. Het was moeilijk afscheid te nemen van de hartveroverende aapjes maar we keerden met voldoening terug naar huis!

We hebben alweer super mooie dingen gezien en hebben nog geen enkel moment spijt gehad dat we Borneo er toch nog hebben bijgenomen. 

Groetjes van jullie avonturiers!